Doświadczam takiej sytuacji cały czas. A przeszkodą na drodze do realizacji pewnego zamierzenia jest…moja osoba. Od zawsze lubiła śpiewać. Jako dziecko należałam do chóru i regularne próby i koncerty były tym, co sprawiało mi ogromną radość i dawało poczucie spełnienia. W śpiewaniu byłam naprawdę bardzo dobra. Jednak w dziecięcym chórze można było śpiewać tylko do 13 roku życia. Następnie należało szukać dla siebie innego miejsca. I w tym momencie, jako że wchodziłam w „trudny wiek”, stwierdziłam, że mi się nie chce. Moje lenistwo wzięło górę, bo skoro nowego chóru nikt mi „nie poda na tacy” pod nos, to ja sama szukać go nie będę. Później przyszedł czas intensywnej nauki, matura, studia, następnie wyczerpująca praca. A w głowie włączyła się tęsknota za chórem i wspólnym śpiewem. Jednak stwierdziłam, że nawał obowiązków nie pozwala mi na dołożenie sobie kolejnych w postaci regularnych prób. A z biegiem czasu doszedł do moich rozterek jeszcze wstyd, że po tak długiej przerwie, nie będę umiała już tak dobrze śpiewać. I tak „walczę” ze sobą, by odrzucić w końcu wstyd, lenistwo i zmęczenie i zrealizować swoje pragnienie. Przestać w końcu być przeszkodą dla samej siebie.

Doświadczam takiej sytuacji cały czas. A przeszkodą na drodze do realizacji pewnego zamierzenia jest…moja osoba. Od zawsze lubiła śpiewać. Jako dziecko należałam do chóru i regularne próby i koncerty były tym, co sprawiało mi ogromną radość i dawało poczucie spełnienia. W śpiewaniu byłam naprawdę bardzo dobra. Jednak w dziecięcym chórze można było śpiewać tylko do 13 roku...

Chciałem być sławnym piosenkarzem. Nawet czyniłem pewne próby, by to zrealizować... Ale poznałem moją przyszłą żonę i uwielbiałem z nią spędzać czas i moje marzenie zostało przeze mnie zaniedbane. Dziś bardzo się z tego cieszę, bo wiem, że byłaby to dla mnie najprostsza droga na tamten świat. A życie, które wiodę po prostu kocham.

Chciałem być sławnym piosenkarzem. Nawet czyniłem pewne próby, by to zrealizować... Ale poznałem moją przyszłą żonę i uwielbiałem z nią spędzać czas i moje marzenie zostało przeze mnie zaniedbane. Dziś bardzo się z tego cieszę, bo wiem, że byłaby to dla mnie najprostsza droga na tamten świat. A życie, które wiodę po prostu kocham.

Planowanie to podstawa naszego życia. Człowiek głównie żyje marzeniami i ciągle coś planuje i sobie obiecuje... gdyby nie marzenia tak naprawdę nie mielibyśmy po co żyć! Moim głównym planem w życiu była samorealizacji ciągle wyznaczałam sobie jakieś cele. Lepsza praca, poznać nowych ludzi, wyjść za mąż co za tym idzie piękny dom i dzieci. Wszystko się posypało! Jestem sama, bez pracy bez faceta. Wszystko na przekór... a to wszystko zawdzięczam tylko sama Sobie! Miałam wszystko i wszystko straciłam przez swoje chore ambicje. Człowiek nie docenia tego co ma w okół siebie...chce więcej i więcej. Ja chcąc udowodnić wszystkim w okół i sama sobie tak na prawdę teraz nie mam nic. Jedynie depresję...i brak sił do walik. Ale mimo to staram się walczyć i tłumacze sobie, że życie bywa nieprzewidywalne i gdzieś tam czeka na mnie to szczęście. Zycie to najlepszy nauczyciel. Od tamtej chwili nic już w swoim życiu nie planuje!

Planowanie to podstawa naszego życia. Człowiek głównie żyje marzeniami i ciągle coś planuje i sobie obiecuje... gdyby nie marzenia tak naprawdę nie mielibyśmy po co żyć! Moim głównym planem w życiu była samorealizacji ciągle wyznaczałam sobie jakieś cele. Lepsza praca, poznać nowych ludzi, wyjść za mąż co za tym idzie piękny dom i dzieci. Wszystko się posypało! Jestem sama,...

Życie pisze czasami bajki, w których książę na białym koniu ma twarz smoka, i może nam to często nie pasować, i możemy się buntować, i możemy wygrzebywać z grobów wielkich pisarzy, żeby to oni - a nie jakieś tam nic nie warte życie - pisali dla nas wspaniałe historie, ale prawda jest taka, że nie możemy zrobić zupełnie nic. Kiedy byłam dzieckiem myślałam, że nie ma nic gorszego, niż widzieć twarz swojego taty w pokoju obok. Teraz wiem, że gorsze jest jej nie widzieć. I jakby w genach odziedziczyłam jego śmierć, bo trudno jest mi się od niej uwolnić i wszędzie widzę tylko ją, i czuję tylko ją, i czasem tylko ją pragnę zobaczyć. W myślach wiele razy układałam go w trumnie, prawdopodobnie tyle razy, ile wracał do domu pijany, ile razy próbował się zabić, ile razy przepraszał i ile razy obiecywał, że się zmieni. Nigdy jednak jego twarz nie była tak zielona, a dłonie tak zimne. Nigdy w moich myślach nie był tak martwy, jak tamtego dnia. Dzień wcześniej prosił mnie o wybaczenie, dzień wcześniej wierzyłam, że może książę na białym koniu musi pokonać smoka, którego ma w sobie, i że może jest jeszcze szansa, aby książę nas uratował. Ale widać wirus śmierci jest nieuleczalny. Tworzyłam z jego osobą wiele opowiadań, miałam wobec niego wiele planów, liczyłam, że wiele może się jeszcze zmienić, ale szybko zrozumiałam, że to nie ja trzymam pióro, nie ja piszę historię.

Życie pisze czasami bajki, w których książę na białym koniu ma twarz smoka, i może nam to często nie pasować, i możemy się buntować, i możemy wygrzebywać z grobów wielkich pisarzy, żeby to oni - a nie jakieś tam nic nie warte życie - pisali dla nas wspaniałe historie, ale prawda jest taka, że nie możemy zrobić zupełnie nic. Kiedy byłam dzieckiem myślałam, że nie ma nic...

Wciąż jestem na tej drodze. Mam wrażenie jakby to była kilkupasmowa jezdnia, a ja gdzieś na środku jednego z pasów rozstawiłam namiot i sobie patrzę w niebo czekając, aż mi gwiazdy coś powiedzą. "Nie podglądaj nas" czy cokolwiek innego. Próbuję, próbuję i próbuję i dalej książki nie napisałam, chociaż tyle pomysłów kłębi się gdzieś w mojej głowie. Wszystkie uciekają na widok białej kartki. Może malowanie stron pomoże?

Wciąż jestem na tej drodze. Mam wrażenie jakby to była kilkupasmowa jezdnia, a ja gdzieś na środku jednego z pasów rozstawiłam namiot i sobie patrzę w niebo czekając, aż mi gwiazdy coś powiedzą. "Nie podglądaj nas" czy cokolwiek innego. Próbuję, próbuję i próbuję i dalej książki nie napisałam, chociaż tyle pomysłów kłębi się gdzieś w mojej głowie. Wszystkie uciekają na...

W dzieciństwie nigdy nie zastanawiałam się nad tym co lubię, a czego nie. Wszystko robiłam na pamięć, z mechanizmu. Robiłam to co powinnam i nie rozmyślałam zbytnio nad tym. Według mnie tak po prostu miało być.
Próbowałam wielu rzeczy, ale muzyka była chyba moim ulubionym zajęciem. Zapisałam się na taniec nowoczesny, lecz nie wszystko było tak jak bym chciała. Zostałam przydzielona do grupy dzieci , kiedy ja byłam już nastolatką. Nie spodobało mi się to, jako że stawiałam swoje umiejętności taneczne znacznie wyżej.
Kiedyś moja nauczycielka tańca zaproponowała koleżance w moim wieku przejście do lepszej, zaawansowanej już grupy. Poprosiła ją o przyjście na casting. Nie chciałam przegapić takiej okazji, więc zapytałam czy mogłabym też spróbować, oczywiście zgodziła się.
Jednak gdy wróciłam do domu, zwątpiłam w siebie. Stwierdziłam, że gdybym była na tyle dobra, moja nauczycielka sama by mnie zaprosiła na casting.
Ostatecznie można powiedzieć, że stchórzyłam i nie przyszłam na niego.
A co więcej, wypisałam się z zajęć, ponieważ uznałam, że z dziećmi tańczyć nie będę.
Teraz tego żałuję, ponieważ moja miłość do tańca nadal trwa. Jest już trochę za późno, żeby uczyć się wszystkiego od początku.

W dzieciństwie nigdy nie zastanawiałam się nad tym co lubię, a czego nie. Wszystko robiłam na pamięć, z mechanizmu. Robiłam to co powinnam i nie rozmyślałam zbytnio nad tym. Według mnie tak po prostu miało być.
Próbowałam wielu rzeczy, ale muzyka była chyba moim ulubionym zajęciem. Zapisałam się na taniec nowoczesny, lecz nie wszystko było tak jak bym chciała. Zostałam...

To było w mojej klasie maturalnej. Wydaje mi się, że przegrałam wtedy moje życie. Dostałam zaproszenie na egzaminy wstępne na akademię muzyczną, lecz moi rodzice powtarzali mi od lat, że śpiew to tylko moje hobby, natomiast studia powinny dać mi porządny zawód- i tak oto nie pojawiłam się na przesłuchaniach, zapisałam się na studia prawnicze w niemczech, które teraz kończę. Czuje się, jakbym kompletnie minęła się z powołaniem a największy ból sprawia mi to, że miałam szansę, by rozwijać się w tym kierunku, który sprawia mi radość i tę szansę zaprzepaściłam. Słuchaj mojej przyjaciółki kończącej teraz Akademię Muzyczną we Wrocławiu i zazdroszczę jej głosu (który przez ostatnie 5 lat się znacznie rozwinął- mój za to stanął w miejscu), koncertów, nagrań oraz radości życia, jaka ją przepełnia. Na mojej drodze stanęli rodzice, a raczej- ich niemądra chęć prestiżu i pieniędzy. Już nigdy nie zrezygnuje ze swoich marzeń po to, żeby kogoś zadowolić. Będę realizować swoje pasje bez względu na oceny/ porady/ wskazówki innych.

To było w mojej klasie maturalnej. Wydaje mi się, że przegrałam wtedy moje życie. Dostałam zaproszenie na egzaminy wstępne na akademię muzyczną, lecz moi rodzice powtarzali mi od lat, że śpiew to tylko moje hobby, natomiast studia powinny dać mi porządny zawód- i tak oto nie pojawiłam się na przesłuchaniach, zapisałam się na studia prawnicze w niemczech, które teraz kończę....

Mi przytrafiła się niemalże identyczna historia.

Chciałem oświadczyć się mojej dziewczynie w wieku 23 lat, podczas gdy pracowaliśmy razem za granicą. Dziewczyna zniknęła, gdy dowiedziała się, że jej mama umarła- po prostu wróciła do Polski na pogrzeb i przestała się do mnie odzywać. Próbowałem nawiązać z nią kontakt i po licznych nieodebranych telefonach odwiedziłem ją 5 miesięcy później, gdy wróciłem do Polski. Okazało się, że wróciła do swojego byłego chłopaka- sąsiada jej rodziców. Byłem naturalnie zrozpaczony, lecz wydaje mi się, że wszystko co wtedy robiła spowodowane było ogromnym smutkiem po śmierci mamy i sama nie orientowała się w swoich czynach. To nie zmienia faktu, że czułem się zdradzony, okłamany i wykorzystany. Do dziś nie mogę się po tym otrząsnąć i uwierzyć, że ludzie umyślnie niszczą komuś plany na przyszłość oszukując i manipulując.
Jak to na mnie wpłynęło? Jestem teraz silniejszy. Wiem, że wszystko w naszym życiu może się gwałtownie zmienić z dnia na dzień i że warto jest największą nadzieję pokładać w sobie samym.
I zawsze mieć plan b.

Mi przytrafiła się niemalże identyczna historia.

Chciałem oświadczyć się mojej dziewczynie w wieku 23 lat, podczas gdy pracowaliśmy razem za granicą. Dziewczyna zniknęła, gdy dowiedziała się, że jej mama umarła- po prostu wróciła do Polski na pogrzeb i przestała się do mnie odzywać. Próbowałem nawiązać z nią kontakt i po licznych nieodebranych telefonach odwiedziłem ją 5...

Jest jedna rzecz na której poległam. Dla jednych temat banalny, dla innych nie. Pływanie. A żeby było ciekawiej od szóstego roku życia mieszkałam na mazurach! Co więcej, moja mama również nie umiała pływać i odkąd pamiętam starała się abym ja nie poszła jej śladami. Ale w międzyczasie pojawił się mój młodszy brat i zabrakło czasu. Później temat powracał co jakiś czas ale z racji wieku było mi głupio uczyć się w wieku szkolnym pływania. Temat powracał jak bumerang więc w dorosłym wieku wzięłam się w garść i zapisałam się na nauki pływania dla dorosłych.
Pierwsze wrażenie? dziwne kiedy dorośli ludzie stoją jak nieboraki w basenie z płytszym dnem a obok na normalnym basenie pływają dzieciaki jakby robiły to od urodzenia. Byłam na zajęciach kilka razy. Przestałam. Dlaczego? Za mała motywacja, za słaba satysfakcja z postępów, może niewłaściwy sposób zajęć i zawstydzenie.
Tym sposobem baba z mazur umie pływać po warszawsku...czterema literami po piasku :) Tak się u mnie mawiało.
Kto wie, może kiedyś najdzie mnie na ponowną próbę. Na ten moment ten styl pływacki musi mi wystarczyć. Przełamałam się ze swoim wstydem, podjęłam próbę zmiany aczkolwiek chyba jednak wolę oglądać wodę z brzegu jeziora lub pokładu łódki :)
I tu słowo do każdego rodzica: pewnych umiejętności lepiej uczcie swoje dzieci jak są młode i nie odkładajcie tego. Odkładanie zazwyczaj kończy się jak powyżej.

Jest jedna rzecz na której poległam. Dla jednych temat banalny, dla innych nie. Pływanie. A żeby było ciekawiej od szóstego roku życia mieszkałam na mazurach! Co więcej, moja mama również nie umiała pływać i odkąd pamiętam starała się abym ja nie poszła jej śladami. Ale w międzyczasie pojawił się mój młodszy brat i zabrakło czasu. Później temat powracał co jakiś czas ale z...

Wymarzone studia na drugim końcu Polski i nagle...trach... choroba nowotworowa mamy. Nigdy nie żałowałam podjętej decyzji o pozostaniu w rodzinnym mieście i poświęceniu swoich marzeń aby móc mamie i być przy niej w tym trudnym czasie, ale czasem gdzieś z tyłu głowy cichy głos szepta- co by było gdyby?

Wymarzone studia na drugim końcu Polski i nagle...trach... choroba nowotworowa mamy. Nigdy nie żałowałam podjętej decyzji o pozostaniu w rodzinnym mieście i poświęceniu swoich marzeń aby móc mamie i być przy niej w tym trudnym czasie, ale czasem gdzieś z tyłu głowy cichy głos szepta- co by było gdyby?